Ноч. Месяц на небі пурпурна-чырвоны,
Панура так зоры гараць,
А вецер летае, гудзіць, як шалёны,
Штось гоніць, штось круціць, рве с стрэхі салому,
Будыніны глуха трэшчаць...
Стрэляючы голымі, ў верх галінамі,
Лес пошумам страшным шуміць,
Ў вяршынах лясун разгуляўся з ведзьмамі,
То розгу ў іх кіне, то сыпне лістамі,
То рогатам дзікім сьмяшыць.
На рэчцы ля млына, атпёршы засовы,
Сівы вадзянік устае
I з гукам з дна рэчкі пясок ён жвіровы
Нясе, насыпае у колы жарновы
І, мелючы, дзіка пяе.
Ноч цёмная поўна загадачных згукаў:
Штось шэпчэ, то зноў шэлясьціць,
То якбы заенчэ ад страшных хтось мукаў,
То ў далі хтось дзіўна, працяжна загукаў
І сьціх, толькі вецер гудзіць.
I страшна і нудна, аж дух замірае, –
Баішся і вочы самкнуць.
Здаецца, хтось байку страшную дзесь бае,
То якбы хто плачэ, то бытцым сьпевае...
Дрыжыш і ня можэш заснуць.
|
|
